“De verbondenheid is groter dan ooit.”

blij weerzien

Het was raar om af te reizen naar Ethiopië, in elk opzicht. Zaventem was uitgestorven, een bijna leeg vliegtuig naar Ethiopië en opeens een drukte die ik al een jaar niet meer had gezien. De luchthaven in Addis Abeba was drukker dan ooit. Ik zocht een rustig plekje op om te wachten op vlucht nummer 2. Niet enkel uit coronaschrik, maar ook gewoon … zoveel mensen! Ik heb op één dag meer mensen gezien dat het hele afgelopen jaar!

Na een korte vlucht landde ik in Hawassa. Robel kwam me ophalen en had een 15-tal kindjes meegenomen in de truck, zalig om te zien. Ze hadden allemaal een te groot mondmasker op, mega schattig. Elleboogtikjes en schouderklopjes, niet meer dan dat. De kinderen keken naar het luchthavengebouw en dachten dat dat mijn huis was. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten voor ik op deze reis vertrok, en was er behoorlijk bang voor. Zouden zij schrik hebben van mij? Zouden ze nog steeds openlijk verdrietig zijn door het verlies van hun broer Melkamu? Hoe zou het met de organisatie in het algemeen zijn? Ik was er al een jaar niet meer geweest.

De veerkracht bij de kinderen is onwaarschijnlijk groot

Het verdriet overheerst niet bij de kinderen. Ze praten over Melkamu en kijken naar foto’s van hem. Ik denk dat in een land als Ethiopië, de mensen echt meer veerkracht hebben. Dat ze zo expressief en intens rouwen is moeilijk om mee te maken, maar misschien werkt het ook. Het personeel is geweldig, en ook bij hen zie ik vooral positivisme. Ze zijn verantwoordelijk voor alle kinderen en weten dat de kinderen op hen rekenen. Hoeveel wij kunnen leren van al deze mensen hun veerkracht, hun drang om door te gaan, het besef dat de toekomst beter zal zijn.

Ik ben naar hier gekomen om bij de kinderen te zijn, om Aynalem en Robel te ondersteunen in hun verantwoordelijkheid. Ik ben blij dat ik hier ben, zij zijn blij dat ik hier ben. De verbondenheid is groter dan ooit. We doen wat we moeten doen, en op dagen als deze is dat: er zijn voor elkaar, praten, bevestiging geven en weten dat de toekomst er beter zal uitzien.

Ruimte voor rouwen tijdens de vasten

Tussendoor nemen we de tijd om verjaardagen te vieren.

Inmiddels is er een week voorbij. En dat gaat snel. Vroeger bleef ik hier maanden aan een stuk, een wereld van verschil. Nu is het allemaal zoveel intenser. Het zijn hier verschillende vergaderingen na elkaar en op zoveel verschillende plaatsen. Tussendoor was er even ruimte om verjaardagen te vieren. Straks heb ik nog een gesprek met de universiteit van Hawassa om studenten te betrekken bij de organisatie. Het gaat dan vooral over studenten van de faculteit medische wetenschappen en psychologie. We zien bij enkele kleine kindjes toch nog een grote impact van het ongeval. Sommigen hebben verlatingsangst, een andere jongen eet slecht.

Maar het blijft me verbazen hoe sterk ze zijn, hoe vrolijk ze kunnen zijn en hoe mooi ze nu praten over Melkamu. In Ethiopië is er een rouwperiode van 40 dagen, en die wordt ook echt afgesloten na 40 dagen. Dat is binnen enkele weken, juist voor het Ethiopisch paasfeest. Pasen is de grootste feestdag van het jaar, en na 60 dagen vasten, kijkt iedereen hier hard naar uit. Dit komt nu samen met de rouwperiode van Melkamu. Ik hoop echt dat onze kinderen het vanaf dan een plekje kunnen geven. Dat er hier professionele hulp voor nodig is, is wel duidelijk. 

Melkamu, kleine jongen, grote held

Ik vind het zo moeilijk om te praten over het ongeval, maar het is nu duidelijk hoe het gebeurd is. Melkamu heeft een andere jongen gered die een stroomstoot kreeg. Omdat Melkamu zijn handen nat waren is de stroom bij hem extra hard aangekomen. Heel veel kinderen hebben het zien gebeuren. Hij is onderweg naar het ziekenhuis gestorven, een paar minuten nadat hij het leven van één van zijn vele broertjes heeft gered. Melkamu is bij ons gekomen omdat hij geen familie had. hij is 5 jaar later gestorven met de grootste familie die je maar kan inbeelden. en dat blijven we hier, een familie.


Veel liefs uit Hawassa,

Johan