10 jaar in Ethiopië – Die eerste reis

By Johan Vandenbossche

4 november 2008. Voor veel mensen de dag dat Obama verkozen werd, voor mij de dag dat ik de eerste keer naar Ethiopië trok. Is dat al 10 jaar geleden dat ik als jongen van 22 die stap in het onbekende zette? Hoe ben ik veranderd in al die jaren? Welke invloed heb ik gehad op de mensen wiens pad ik heb gekruist? Wie waren die mensen? En welke impact hadden zij op mij?

De komende weken blik ik terug op die eerste reis. Elke zondag schrijf ik een blog om met jullie te delen wat mij dreef om naar Ethiopië te vertrekken, hoe Let Us Change is ontstaan en welk toeval ervoor heeft gezorgd dat er vandaag 90 kinderen niet meer op straat wonen.

Tegenslag

Op mijn 21ste zou ik afstuderen in journalistiek. Onderzoeksjournalistiek, oorlogsjournalistiek, politiek,… ik vond het allemaal interessant en zag hier mijn toekomst in. Daarnaast was ik net verantwoordelijke geworden van Chiro Hekeko (Kessel-Lo) en wat vond ik het zalig om op die leeftijd al zo’n verantwoordelijkheid te dragen. De chiro, journalistiek, mijn ouders en drie zussen, vrienden en vriendinnetje waren mijn gelukkige jonge leven. Wanneer mijn vriendin me dumpte voor een chirovriend brak mijn hart en ging het snel bergaf. Op school liep het moeilijk. Ik miste meer lessen dan dat ik er volgde en alles stortte een beetje in mekaar. Ik zat er op twee maanden tijd helemaal onder door. Dit kon zo niet blijven duren, dat zag iedereen, ik waarschijnlijk nog het meeste.

Een chiro in Afrika

Op een doordeweekse dinsdagavond dacht ik wat veel mensen denken in zo’n situatie. ‘Ik ben hier weg’. Ik zou gaan reizen, lang wegblijven en herboren terugkomen. Het leek een nieuwe start. Dit moment is cruciaal gebleken en heeft mijn hele leven bepaald. Zo’n momenten vergeet je dan ook niet. Het zijn van die momenten waarvan je altijd zal weten waar je was toen het gebeurde. Wel, ik zat in bad, gewoon in bad.

Ik zou naar Afrika gaan, dat had me altijd al aangesproken. Daar zou ik prachtige dingen zien, veel rondtrekken en misschien zelfs iets nuttigs kunnen doen. Vrijwilligerswerk? Zou ik meedraaien in een organisatie? Zelfs iets opstarten? Iets met kinderen? Een jeugdbeweging? Een chiro? Bingo! Ik zou een chiro opstarten in Afrika. Ik zat nog steeds in bad. Ik googelde en zocht een land waar ik een chiro zou opstarten. 5 minuten later wist ik het. Ik ging het grote nieuws aan mijn ouders vertellen: “Moeke, vake, ik denk er al lang over na, maar ik ga een chiro opstarten… in Ethiopië.”

Wat zeg je daarop als ouder? Ja? Nee? Zijt ge gek? Had ik even geluk dat mijn ouders ook ooit hebben gedroomd over Afrika. Maar over hun antwoord had ik nog niet nagedacht.

“Hoe lang denk je daarvoor nodig te hebben?”

Ik moest snel zijn. Hoe lang heb je nodig om in Ethiopië een chiro op te starten? Een maand? Een jaar?

“Zes maanden, dan kom ik terug.”

“Zorg maar dat je terug komt.”

Dat klink wat gek om te horen van je ouders, maar ze wisten ook dat het echt niet goed ging met mij. Ze wisten dat er iets moest gebeuren. Dat ik een idee had (en er in hun ogen al lang over had nagedacht…), was precies al een stap in de goede richting. Veel meer is er die avond niet gezegd. Ik denk dat ik het nieuws zelf nog even moest laten bezinken. Ik ging een chiro opstarten in Ethiopië en ik moest nog 22 worden.

Weddenschap

Ik had mezelf enkele maanden gegeven om af te studeren en me voor te bereiden op mijn grote avontuur. Van beide is weinig in huis gekomen. Ik buisde op mijn eindwerk en ik had zelden de drang om me meer te informeren om goed voorbereid te vertrekken. Ik zorgde voor een vlucht, een visum en een reisverzekering. Dat had ik nodig, meer niet. De laatste weken voor mijn vertrek waren stil. Een vriendin organiseerde nog een klein afscheidsfeestje. Veel mensen dachten dat ik na een week ging terugkomen. Er was een weddenschap op gezet. Er waren ook van die vrienden die dachten dat ik niet ging terug komen. Mensen bleven mij zeggen ik nog kon terugkomen op mijn stappen. Maar ik zou niet opgeven deze keer. Dat ik wel eens opgaf had ik al te vaak gehoord en dat zou nu niet gebeuren. Hoe ongerust iedereen ook was over mij.

Leugentjes om bestwil

De laatste weken had ik iedereen gerust kunnen stellen, dat vond ik het belangrijkste. Ik zou worden opgehaald in de luchthaven bij aankomst, bij een gastgezin slapen en vrijwilligerswerk doen bij SOS Kinderdorpen. Allemaal gelogen, maar iedereen wilde het precies wel geloven. Wat moest ik doen?

En dan dat verplicht moment. Afscheid nemen in de luchthaven. Mijn ouders, drie zussen en enkele vrienden waren meegekomen. Ik besefte in Zaventem dat ik niet eens wist hoe ik eigenlijk een vliegtuig moest nemen. Waar is dat inchecken? Waar geef ik de bagage af? Moet ik die bagage ophalen op mijn twee tussenstops? Toen mijn moeder doorhad dat ik zelfs dat niet wist, hadden we het allemaal even moeilijk. Een paar dikke knuffels later, naar de douane, de gate en op het vliegtuig. 3 vluchten later, via Londen en Damascus, om half vier ’s nachts kwam ik aan in Addis Abeba, de hoofdstad van het voor mij nog mysterieuze Ethiopië.