- by Katrijn Devlaminck
In januari trok ik voor de vijfde keer richting Ethiopië. ‘Wil je niet eens een andere reis maken?’ vragen mijn vrienden me weleens. En ja, soms denk ik dat ik maar eens niet naar Ethiopië moet gaan en iets nieuws wil ontdekken. Maar toch keer ik telkens terug naar Hawassa want ik mis de kinderen en wil weten hoe het met ze gaat. Zelfs na vijf keer word ik nog steeds een beetje emotioneel als ik aankom bij de tehuizen. De kinderen komen naar me toe gelopen en schreeuwen ‘Ketrin!’. Elke keer opnieuw ben ik verbaasd over hoe snel ze groeien. De baby’s zijn geen baby’s meer en de jongens worden al echte mannen. Gelukkig zijn er ook dingen die nooit veranderen zoals het feit dat die jongens 24/7 voetbal willen spelen. Boys will be boys…
Intense momenten
Naast de ontelbare grappige en leuke momenten die ik al gehad heb bij Let Us Change, beleef ik soms ook heel intense momenten. Wat me altijd raakt is de aankomst van nieuwe kinderen. Vaak zijn ze vuil, ondervoed, bang en ziek. De eerste weken van zo’n nieuw kind zijn niet makkelijk. Het leven in de tehuizen is heel anders dan het leven op straat en het is niet altijd simpel om de aanpassingen te maken. Daarnaast is het een hele opgave om een gemtraumatiseerd kind ervan te overtuigen dat het veilig is en dat het de kinderen en het personeel van de tehuizen kan vertrouwen.
Ook de voorbije maanden zijn er opnieuw enkele nieuwe kinderen aangekomen. Onder andere een meisje van ongeveer drie jaar. Ze komt uit een stad ten Zuiden van Hawassa en spreekt daardoor een andere taal dan de kinderen en het personeel in de tehuizen. Omdat ze niet kan communiceren met de mensen rondom haar is ze erg verward. Ze noemt iedereen ‘mama’ en begrijpt niet dat de andere kinderen geen concurrentie zijn, maar haar nieuwe familie.
Een nieuwe thuis
De kinderen die al wat langer bij Let Us Change verblijven zijn heel geduldig en lief voor haar en proberen haar duidelijk te maken dat ze haar geen kwaad willen doen. Ook het personeel doet er alles aan om ervoor te zorgen dat ze zich goed voelt in haar nieuwe thuis.
Na enkele weken merkte ik dat het meisje stilaan begint open te bloeien en steeds meer naar de andere kindjes toegroeit. Ze leert samen te spelen en te delen. Ook raakt ze meer en meer gehecht aan de vrouwen die voor haar zorgen. Het zal nog wel even duren voordat ze helemaal op haar gemak is, maar ik durf te wedden dat wanneer ik haar de volgende keer zie, ze zich helemaal thuis voelt bij Let Us Change.